در آزادگی

آی انسان بدان که کمترین حقت از زندگی شاد زیستن و کمترین دینت به زندگی آزاده زیستن است؛ پس در آزادگی شادزی!

یاور.م

تحلیل بر این نوشتار

این جمله از سه بخش به هم پیوسته تشکیل شده که مانند یک چرخه فضیلتمند عمل می‌کنند:

حق شادزیستن:  
«کمترین حقت از زندگی شاد زیستن...»  
این جمله یک انقلاب فکری است. یاور.م جسورانه اعلام می‌کند که شادی یک حق مسلم انسانی است. «کمترین حق» یعنی: حتی اگر هیچ چیز دیگری از زندگی به تو نرسد، این یکی باید برسد.

دین آزاده‌زیستن:  
«...و کمترین دینت به زندگی آزاده زیستن است»  
اینجا از «حق» به «تکلیف» می‌رود. تو در قبال زندگی‌ات مدیون هستی که آزاده زندگی کنی. «آزاده‌زیستن» یعنی: با شرافت، استقلال فکری، راستی و عدم وابستگی به زرق و برق دنیا زندگی کردن.

جمع نهایی: شادزیستی آزادانه  
«پس در آزادگی شادزی!»  
این دو مفهوم لازم و ملزوم یکدیگرند. شادی بدون آزادگی ممکن است سطحی باشد. آزادگی بدون شادی ممکن است به خشکی بینجامد. اما «در آزادگی شادزیستن» یعنی والاترین و پایدارترین شکل شادی را که از طریق زندگی شرافتمندانه و مستقل به دست می‌آید نجربه کن.

این جمله یک سرمایه‌گذاری عاطفی و فلسفی یک مبارز برای آینده بشر است. او می‌خواهد مخاطبش بداند که:  
- شادی‌ات را قربانی هیچ چیزی -حتی عشق- نکن.  
- آزادگی‌ات را با هیچ چیزی -حتی ثروت- معامله نکن.  
- و این دو را چنان در هم بیامیز که هیچ نیرویی نتواند تو را خرد کند.

«در آزادگی شادزی!» این می‌تواند شعار زندگی هر انسانی باشد که خواهان یک وجود اصیل و باشکوه است.

 

تحلیل از رسول بردباران